DCURBN 2024

Ruim op tijd kom ik aan in Den Helder. Ik had de reis bewust wat vroeger gepland om rustig aan de loop te kunnen beginnen. Er was geen tijd om eerst langs Castricum te gaan om spullen te droppen. Alle spullen voor onderweg, de reservespullen en kleding voor naderhand zitten dus in de rugzak. Het weegt met 5kg me iets teveel van het goede, maar goed 'wat is - dat is'.

Het parcours van de DCURBN (Dutch Coast Ultra Run By Night) is dit jaar wat anders dan anders. Eerst circa 31km strand, daarna 18km van t strand af, gevolgd door 8km strand, 12km van t strand af en daarna weer zo'n 4km strand. Een stop in de Deining en dan de laatste 25km. Hierdoor kon ik alles mooi in mijn hoofd in kleine stukjes opdelen waardoor de afstand overzichtelijk werd. Geen hele ultra-self-trancedence gedachte, maar wel praktisch.

Best gespannen en met niet al te hoge verwachtingen neem ik de verschillende scenario's door. De hiel en de achilles moeten heel blijven. Als ik in t begin op het strand er al last van zou krijgen zou ik direct doorlopen naar De Deining en zo had ik diverse short-cuts in gedachten mocht het tegenvallen.

Na een kort woordje van Rinus (hij had tijd over) gingen we met een groep van circa 24 man/vrouw stipt om 18:00 op weg. Nog in Den Helder maak ik me zorgen dat een rits aan de achterkant niet dicht zit. Ik stop laat de groep passeren en ontdek dat ik me geen zorgen had hoeven te maken. Rustig dribbelend haal ik voor de dijk het clubje lopers weer bij. Het gaat nu echt beginnen.

Volgens Johan en de weerapp hebben we het eerste deel van de avond de hardste wind tegen. Daarna zal de wind afnemen. Johan en de weerapp blijken gelijk te hebben. Het was erg goed weer voor een DCURBN en het bleef goed weer. Als snel bleek ook nog dat het strand supermooi voor ons was gladgestreken. Alle omstandigheden waren dus super.

Na Den Helder liep ik al vrij snel in m'n eentje. Met krap 9km in het eerste uur liep ik net te langzaam naar mijn zin. Ik wilde wat meer speling inbouwen dus besloot om iets te versnellen. Hierdoor had ik het tweede uur iets meer ruimte om t wandelen en wat te eten. Tevreden over de manier waarop het ging liep ik in deze systematiek door tot de eerste verzorgingspost.

Bij de post kwam ik voor t eerst na 1.5 uur weer een stel andere lopers tegen. Na een paar opmerkingen vertrokken ze net voor me. Ik besloot om niet al te lang stil te staan, zette m'n lamp op, pakte een paar winegums en vertrok achter hun lichtjes aan. Dat bleek al snel niet goed te gaan. Ik zag in de verte de lampjes terugkeren. Daarom voor t eerst ook maar mijn lamp aangedaan en op de navigatie gekeken.

Al vrij snel na de post hadden we het bos in moeten gaan. Dat pad hadden ze, en ik dus ook, volledig gemist. Maar goed... teruglopen en het goede pad inslaan. Zo moeilijk is dat ook weer niet. Waar ik meer moeite mee had was het navigeren in het donker. Ik bedacht me dat ik dat ook niet heel veel vaker had gedaan.

Pas later merkte ik dat m'n lamp niet op de juiste stand stond. Daardoor moest ik steeds een keuze maken tussen overzicht op waar het pad heen ging - of ik had enkel overzicht op de plek waar ik mijn voeten neer moest zetten. Daarbij was ik enkele weken terug zo handig geweest om op de een of ander manier een soort van sluimerstand aan te zetten op mijn horloge waardoor deze erg traag of niet reageerde op een polsbeweging waardoor hij niet verlicht raakte.

Het op- en afgaan in de duinen, het mulle zand en het wennen aan navigeren in het donker waren teveel veranderingen tegelijkertijd. Ik raakte danig uit mijn ritme. Ik verlangde op dat moment gewoon terug naar het strand - nooit gedacht dat ik dat tijdens een DCURBN zou denken. Mijn streefaantal van 9kmpu moest ik naar beneden bijstellen. Ik kreeg mezelf niet echt in beweging en bleef daarin hangen.

François kwam snel wandelend/ hikend voorbij stormen. Dat bracht me weer wat terug in de realiteit. Het zand was zacht voor de hiel en achilles dus ik kon in ieder geval proberen om wat harder door te wandelen. Doordat de route op- en afliep kwam ik moeilijk in een vast tempo. Een tweede lampje naderde. Dit bleek Nico te zijn. Onze tempo's kwamen echter wat meer overeen en samen trokken we verder door de Schoorlse duinen.

In het laatste stuk voor t strand werden de hoogteverschillen minder maar het water op de grond meer. Droge sokken houden was niet mogelijk. Het koude water hakte hard op mijn pezen en spieren in. De enige oplossing was eenvoudigweg om door te lopen zodat ze niet in de kramp zouden schieten. Net voor t strand trek ik weer m'n jack aan om niet teveel af te koelen in de wind.

Op t strand lopen Nico en ik wat uit elkaar. Ik boemel in mijn eigen tempo door en meen een loper voor me te zien. In m'n hoofd zat de opgang meer in t dorp maar als ik een fluitje achter me hoor besef ik me dat ik te ver loop. Nico had beter opgelet en blijkbaar hebben we een paar keer stuivertje gewisseld zonder dat ik het door had. Samen lopen we Egmond aan Zee binnen.

Een klinkerfietspad van circa 12km brengt ons naar de strandopgang voor t laatste stuk strand richting De Deining. Meerdere malen bedenk ik me op deze weg dat 75km ook best een mooie afstand is. Nico praat echter alleen maar over het feit dat we deze weg ook straks terug moeten lopen, dat hij niet lang op de verzorgingspost in de Deining gaat blijven etc.. Dat brengt weer andere gedachtes in me op en zo wisselt alles elkaar mooi af.

Wat later bedenk ik me dat eigenlijk loopt alles prima verloopt. Het is alleen een oneindige stapel klinkers achter elkaar, ik had meer water mee moeten nemen en mijn maag speelt af en toe wat op. Gelukkig heeft Nico daar ook zo af en toe wat last van. Zo hebben we beide een goed excuus om de ultrashuffle af te wisselen met wandelen. Eenmaal weer op het strand was ik er ondertussen behoorlijk van overtuigd geraakt dat het beter was om het nu ook maar af te maken.

In De Deining neem ik twee porties vla die mijn maag geruststellen. Weer een liter water mee, wat sportdrank en cola achter overgeslagen om mijn directe dorst te lessen en al mijn reservekleding en spullen uit de rugzak. Dit scheelde toch zo'n 3kg. De laatste 25km moeten we wel in beweging blijven om niet teveel af te koelen.

In minder dan 10 minuten staan we alweer op het strand. Mijn hersenen hebben niet stilgestaan bij de mogelijkheid om uit te stappen. Ik wil het nu afmaken. We komen nog enkele medelopers tegen van de 100 en 75km. Eenzame lichtjes op een verder volkomen verlaten strand. Een mooi gezicht. Zelf doe ik mijn lamp weer uit. Het lopen in het donker bevalt me goed. De tweede keer op de klinkerweg wisselen we het wandelen en lopen regelmatig af.

De oneindige weg blijkt echt eindig te zijn wanneer we Egmond aan Zee binnenlopen. Ik raak nu echt in een modus waarbij ik het verhaal wil afronden. Op t strand komen we vervolgens in een systeem waarin we een paar honderd meter in eigen tempo lopen en daarna weer samenkomen in t wandelen.

Ineens merk ik dat we elkaar weer kunnen zien. Het wordt langzaam weer dag. Op voorhand had ik totaal niet gerealiseerd dat dat wel eens zou kunnen gebeuren. Niet dat ik had gedacht om veel eerder aan te komen - ik had simpelweg niet gedacht aan de optie. Dan dringt het langzaam ook door dat we wel heel dicht bij de finish zijn. De laatste paar honderd meter lopen we in stijl gezamenlijk naar De Deining om ons aan te melden.

Henri en Rinus zijn onvermoeibaar en ontvangen ons met een lach, buff en medaille. Dit doet veel met me. Het is toch gelukt om de afstand te lopen waar ik me voor ingeschreven had. Blij dat ik de hele nacht zonder noemenswaardige problemen door heb kunnen komen. Erg blij dat ik deze editie van de DCURBN heb kunnen lopen.
Mooi om te horen dat het sommigen ook lukt om dit in 10 uur te lopen. Mooi om lopers rond een uitgedoofd vuur te zien zitten en slapen. Nog mooier werd het om weggebracht te worden naar het station in Castricum en daar even los te gaan in de kiosk die net open was gegaan.

De hiel heeft nog wel even tijd nodig om te herstellen. Hopelijk is dit geen grote inbreuk geweest op het herstelproces. De tijd zal t leren maar deze DCURBN is binnen!