Sallandtrail 09-03-2024
Mijn horloge geeft een piepje. Er is weer een kilometer voorbij. De data die het horloge me voorschotelt negeer ik. De data is niet meer interessant. Het enige wat telt is de gelopen kilometer.
Ik heb nog meer kilometers voor de boeg dan het aantal waar vanaf ik meestal ga aftellen. Deze hoeveelheid is wel te overzien maar qua begrip nog niet zo klein dat het motiverend werkt. Maar dat geeft niet. Deze motivatie heb ik nu niet nodig.
Ik ben niet bezig met de afstand al weet ik wat ik nog moet lopen. Ik ben niet bezig met mijn snelheid al weet ik dat dit helemaal niet verkeerd gaat. Ik ben niet bezig met de loper die voor me loopt al wil ik hem wel achterhalen. Ik ben niet bezig met de mulle ondergrond, al vertraagt deze wel mijn tred. Veel factoren die vaak de boventoon voeren zijn nu van ondergeschikt belang.
De gehele route is omgegooid. Volgens de organisator, die ik bij de finish sprak, vonden veel deelnemers het zwaarder. Hij vroeg of ik dat ook zo heb ervaren. Lachend kon ik naar waarheid hem vertellen dat het vandaag allemaal vanzelf ging. Geen idee of het zwaarder was dan eerdere jaren.
Ik ben wel eens anders bij het zwembad in Nijverdal aangekomen. Terug in de auto met verkrampte kuiten en bovenbeenspieren na mijn eerste 50km. Ach wat voelde ik me toen 'goed'. Supertrots op mijn eerste ultra en vijf dagen daarna niet normaal van de trap af kunnen komen.
Wat een wereld van verschil met deze editie. Niet qua gevoel maar wel qua lichamelijke inspanning. Zo in het moment van het zijn kunnen blijven. Acceptatie van de moeilijkere stukken wanneer ik moest wandelen om mezelf niet over de kling te jagen. Achteraf had ik wellicht hier en daar nog wel wat meer kunnen doorlopen. Al maakt dat eigenlijk nu niets meer uit.
Het machtige gevoel om van een heuvel naar beneden te storten in de wetenschap dat mijn benen de klappen makkelijk op kunnen vangen. De kou voelen terwijl de zon langzaam minder wordt. Het vermogen hebben om niet in te zakken maar om het soort van beoogde tempo vast te kunnen houden. Het samenlopen met Sjirk. Het uitwisselen en delen van ervaringen achteraf.
Wat ontzettend fijn dat het allemaal ook ineens op z'n plek kan vallen. Heel prettig om dit ook (weer) eens te mogen ervaren. Of ik sterk genoeg ben voor Texel120 weet ik niet. Als ik dit gevoel kan meenemen en daar weer verder oppakken mag het geen enkel probleem gaan worden. Nog even rustig bijkomen, alles laten landen en me gaan voorbereiden.
Texel wacht.